«آمنه»، مادر آفتاب

«آمنه»، مادر آفتاب

خاندان «بنو زهره‏» همواره در افتخارهاى بزرگ قریش و حوادث پر شکوه مکّه شریک ‏بوده و برگ هاى زرینى از تاریخ مکّه به نام افتخار آفرین آن ها مزیّن شده است. عبد مناف، نیاى سوم پیامبر اسلام، مغیره نام داشت و «قمر البطحاء، ماه مکّه» (1) خوانده ‏مى‏شد. او در قلب مردم موقعیتى ویژه داشت. شعار او پرهیزگارى، دعوت به تقوا، خوش ‏رفتارى با مردم و صله ‏رحم‏ بود. میهمان دارى از حجّاج بیت ‏الله الحرام با فرزندان عبد مناف بود. این ‏منصب با شکوه تا زمان پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله به قوّت خود باقى بود. آمنه علیهاالسلام دختر وهب بن‏ عبد مناف نه تنها زیبایى چهره بلکه ویژگی هایى چون پرهیزکارى، مردم ‏دارى و ... را نیز از نیای خود به ارث برده بود. «بره‏» مادر حضرت آمنه، نیز از خاندان شریف و بزرگوار «بنى‏کلاب‏» بود. در نسب ‏با وهب بن ‏عبد مناف اشتراک دارد. مادر بره، ام حبیبه نیز از همین نسب است. از زیبا ترین جلوه «ارحام ‏مطهّره‏» به شمار مى‏آید. 

ویژگی هاى والاى آمنه علیهاالسلام

این بانوى بزرگوار در میان عرب با صفت «محتشمه‏» شناخته شده بود. در کتب لغت این واژه را این گونه تعریف کرده‏اند: احتشام از حشمت گرفته شده است و به معناى گرفته بودن و حیا داشتن ‏است.(2)

جریان خواستگارى «فاطمه‏»، همسر عبدالمطلب، از آمنه علیهاالسلام و آن چه در این مجلس به ‏وقوع پیوست، ‏حیا و ادب این دختر برگزیده عرب را نشان مى‏دهد:

زمانى که همسر عبدالمطلب به منزل وهب بن ‏عبد مناف آمد، آمنه علیهاالسلام در مقابل او ایستاد. خوش‏ آمد گفت و مقدمش را گرامى داشت.  وقتى فاطمه نیکی هاى او را دید، به مادرش گفت: « ... من پیشتر آمنه را دیده بودم، فکر نمى‏کردم چنین با حسن و کمال باشد ».(3)